کد مطلب:1274 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:415
شرائط وضــو
شرائط صحیح بودن وضو سیزده چیز است:
شرط اول ـ آنكه آب وضو پاك باشد.
شرط دوم ـ آنكه آب وضو مطلق باشد.
مسأله 271 ـ وضو با آب نجس و آب مضاف باطل است، اگر چه انسان نجس بودن یا مضاف بودن آن را نداند یا فراموش كرده باشد، و اگر با آن وضو نمازی هم خوانده باشد، باید آن نماز را دوباره با وضوی صحیح بخواند.
مسأله 272 ـ اگر غیر از آب گل آلود مضاف آب دیگری برای وضو ندارد چنانچه وقت نماز تنگ است باید تیمم كند و اگر وقت دارد، احتیاط واجب آن است كه صبر كند تا آب صاف شود و وضو بگیرد.
شرط سوم ـ آنكه آب وضو و فضائی كه در آن وضو می گیرد مباح باشد.
مسأله 273 ـ وضو با آب غصبی و با آبی كه معلوم نیست صاحب آن راضی است یا نه حرام و باطل است. و نیز اگر آب وضو از صورت و دستها در جای غصبی بریزد، چنانچه در غیر آنجا نتواند وضو بگیرد وضوی او باطل می باشد بلكه اگر در غیر آنجا هم بتواند وضو بگیرد صحت وضویش، محل اشكال است.
مسأله 274 ـ وضو گرفتن از حوض مدرسه ای كه انسان نمی داند آن حوض را برای همه مردم وقف كرده اند یا برای محصلین همان مدرسه، در صورتی كه معمولاً مردم از آب آن وضو بگیرند و عمل ایشان، كشف از تعمیم وقف كند اشكال ندارد.
مسأله 275 ـ كسی كه نمی خواهد در مسجدی نماز بخواند اگر نداند حوض آن را برای همه مردموقف كرده اند یا برای كسانی كه در آنجا نماز می خوانند، نمی تواند از حوض آن وضو بگیرد، ولی اگر معمولاً كسانی هم كه نمی خواهند در آنجا نماز بخوانند از حوض آن وضو می گیرند و این عملشان كاشف از تعمیم وقف باشد، می تواند از حوض آن وضو بگیرد.
مسأله 276 ـ وضو گرفتن از حوض تیمچه ها و مسافرخانه ها و مانند اینها برای كسانی كه ساكن آنجاها نیستند، در صورتی صحیح است كه معمولاً كسانی هم كه ساكن آنجاهانیستند، با آب آنها وضو بگیرند، بشرط آنكه وضو گرفتن آنها كشف از تعمیم وقف كند.
مسأله 277 ـ وضو گرفتن در نهرهای بزرگ اگر چه انسان نداند كه صاحبان آنها راضی هستند اشكال ندارد، ولی اگر صاحبان آنها از وضو گرفتن نهی كنند بلكه با احتمال عقلائی به كراهت آنها احتیاط واجب آن است كه با آب آنها وضو نگیرند.
مسأله 278 ـ اگر فراموش كند آب، غصبی است و با آن وضو بگیرد صحیح است، ولی كسی كه خودش آب را غصب كرده اگر غصبی بودن آنرا فراموش كند و وضو بگیرد گر چه حكم به بطلان وضویش نمی توان كرد، لكن احوط آن است كه به آن وضو اكتفا نكند.
شرط چهارم ـ آنكه ظرف آب وضو مباح باشد.
شرط پنجم ـ آنكه ظرف آب وضو طلا و نقره نباشد.
مسأله 279 ـ اگر آب وضو در ظرف غصبی یا طلا و نقره است و غیر از آن آب دیگری ندارد باید تیمم كند و نمی تواند با آب آنها وضو بگیرد، و اگر آب دیگری دارد چنانچه در ظرف غصبی یا طلا و نقره وضوی ارتماسی بگیرد یا با آنها آب را به صورت و دستها بریزد وضوی او باطل است، و در صورتی كه با مشت یا چیز دیگر آب را از آنها بردارد و به صورت و دستها بریزد وضوی او صحیح است.
مسأله 280 ـ احتیاط مستحب آن است، در حوضی كه مثلاً یك آجر یا یك سنگ آن غصبی است چنانچه عرفاً تصرف در آن نباشد، وضو نگیرد.
مسأله 281 ـ اگر در صحن یكی از امامان یا امامزادگان كه سابقاً قبرستان بوده حوض یا نهری بسازند، چنانچه انسان نداند كه زمین صحن را برای قبرستان وقف كرده اند، وضو گرفتن در آن حوض و نهر اشكال ندارد.
شرط ششم ـ آنكه اعضاء وضو موقع شستن و مسح كردن پاك باشد.
مسأله 282 ـ اگر پیش از تمام شدن وضو، جائی را كه شسته یا مسح كرده نجس شود، وضو صحیح است.
مسأله 283 ـ اگر غیر از اعضاء وضو جائی از بدن نجس باشد وضو صحیح است. ولی اگر مخرج را از بول یا غائط تطهیر نكرده باشد، احتیاط مستحب آن است كه اول آنرا تطهیر كند بعد وضو بگیرد.
مسأله 284 ـ اگر یكی از اعضاء وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پیش از وضو آنجا را آب كشیده یا نه، چنانچه در موقع وضو ملتفت پاك بودن و نجس بودن آنجا نبوده سزاوار نیست ترك احتیاط به اعاده وضو و اگر می داند ملتفت بوده، یا شك دارد كه ملتفت بوده یا نه وضو صحیح است، و در هر صورت جائی را كه نجس بوده باید آب بكشد.
مسأله 285 ـ اگر در صورت یا دستها بریدگی یا زخمی است كه خون آن بند نمی آید و آب برای آن ضرر ندارد، باید در آب كر یا جاری فرو برد و قدری فشار دهد كه خون بند بیاید، بعد به دستوری كه گفته شد وضوی ارتماسی بگیرد.
شرط هفتم ـ آنكه وقت برای وضو و نماز كافی باشد.
مسأله 286 ـ هر گاه وقت به قدری تنگ است كه اگر وضو بگیرد تمام نماز یا مقداری از آن بعد از وقت خوانده می شود باید تیمم كند، ولی اگر برای وضو و تیمم یك اندازه وقت لازم است باید وضو بگیرد.
مسأله 287 ـ كسی كه در تنگی وقت نماز باید تیمم كند، اگر به قصد قربت یا برای كار مستحبی مثل خواندن قرآن وضو بگیرد صحیح است. و اگر برای خواندن آن نماز وضو بگیرد باطل است.
شرط هشتم ـ آنكه به قصد قربت یعنی برای انجام فرمان خداوند عالم وضو بگیرد، و اگر برای خنك شدن یا به قصد دیگری وضو بگیرد، باطل است.
مسأله 288 ـ لازم نیست نیت وضو را به زبان بگوید یا از قلب خود بگذراند ولی باید در تمام وضو متوجه باشد كه وضو می گیرد، به طوری كه اگر از او بپرسند چه می كنی بگوید وضو می گیرم.
شرط نهم ـ آنكه وضو را به ترتیبی كه گفته شد بجا آورد یعنی اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشوید و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح نماید و باید پای چپ را بعد از پای راست مسح كند و اگر به این ترتیب وضو نگیرد باطل است.
شرط دهم ـ آنكه كارهای وضو را پشت سر هم انجام دهد.
مسأله 289 ـ اگر بین كارهای وضو به قدری فاصله شود كه وقتی می خواهد جائی را بشوید یا مسح كند رطوبت جاهائی كه پیش از آن شسته یا مسح كرده خشك شده باشد وضو باطل است، و اگر فقط رطوبت جائی كه جلوتر از محلی است كه می خواهد بشوید یا مسح كند، خشك شده باشد مثلاً موقعی كه می خواهد دست چپ را بشوید رطوبت دست راست خشك شده باشد و صورت تر باشد، احتیاط واجب آن است كه وضو را از سر بگیرد.
مسأله 290 ـ اگر كارهای وضو را پشت سرهم به جا آورد ولی به واسطه گرمای هوا یا حرارت زیاد بدن و مانند اینها رطوبت خشك شود وضوی او صحیح است.
مسأله 291 ـ راه رفتن در بین وضو اشكال ندارد، پس اگر بعد از شستن صورت و دستها چند قدم راه برود و بعد سر و پا را مسح كند وضوی او صحیح است.
شرط یازدهم ـ آنكه شستن صورت و دستها و مسح سر و پاها را خود انسان انجام دهد و اگر دیگری او را وضو دهد، یا در رساندن آب به صورت و دستها و مسح سر و پاها به او كمك نماید، وضو باطل است.
مسأله 292 ـ كسی كه نمی تواند وضو بگیرد باید نائب بگیرد، كه او را وضو دهد. و چنانچه مزد هم بخواهد در صورتی كه بتواند باید بدهد، ولی باید خود او نیت وضو كند و با دست خود مسح نماید، و اگر نمی تواند باید نائبش دست او را بگیرد و به جای مسح او بكشد، و اگر این هم ممكن نیست باید از دست او رطوبت بگیرند و با آن رطوبت، سر و پای او را مسح كنند.
مسأله 293 ـ هر كدام از كارهای وضو را كه می تواند به تنهائی انجام دهد، نباید در آن كمك بگیرد.
شرط دوازدهم ـ آنكه استعمال آب برای او مانعی نداشته باشد.
مسأله 294 ـ كسی كه می ترسد اگر وضو بگیرد مریض شود یا اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، نباید وضو بگیرد، ولی اگر نداند كه آب برای او ضرر دارد و وضو بگیرد، اگر چه بعد بفهمد ضرر داشته وضوی او صحیح است.
مسأله 295 ـ اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمی كه وضو با آن صحیح است ضرر ندارد و بیشتر از آن ضرر دارد، باید با همان مقدار وضو بگیرد.
شرط سیزدهم ـ آنكه در اعضاء وضو مانعی از رسیدن آب نباشد.
مسأله 296 ـ اگر می داند چیزی به اعضاء وضو چسبیده ولی شك دارد كه از رسیدن آب جلوگیری می كند یا نه، باید آنرا برطرف كند یا آب را به زیر آن برساند.
مسأله 297 ـ اگر زیر ناخن چرك باشد وضو اشكال ندارد، ولی اگر ناخن را بگیرند باید برای وضو آن چرك را برطرف كنند، و نیز اگر ناخن بیشتر از معمول بلند باشد، باید چرك زیر مقداری را كه از معمول بلندتر است برطرف نمایند.
مسأله 298 ـ اگر در صورت و دستها و جلوی سر و روی پاها به واسطه سوختن یا چیز دیگر برآمدگی پیدا شود، شستن و مسح روی آن كافی است و چنانچه سوراخ شود، رساندن آب به زیر پوست لازم نیست، بلكه اگر پوست یك قسمت آن كنده شود، لازم نیست آب را به زیر قسمتی كه كنده نشده برساند، ولی چنانچه پوستی كه كنده شده گاهی به بدن می چسبد و گاهی بلند می شود، باید آنرا قطع كند یا آب را به زیر آن برساند.
مسأله 299 ـ اگر انسان شك كند كه به اعضای وضوی او چیزی چسبیده یا نه چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد مثل آنكه بعد از گل كاری شك كند گل به دست او چسبیده یا نه، باید وارسی كند، یا به قدری دست بمالد كه اطمینان پیدا كند كه اگر بوده برطرف شده یا آب به زیر آن رسیده است.
مسأله 300 ـ جائی را كه باید شست و مسح كرد هر قدر چرك باشد، اگر چرك آن مانع از رسیدن آب به بدن نباشد اشكال ندارد، و همچنین است اگر بعد از گچ كاری و مانند آن چیز سفیدی كه جلوگیری از رسیدن آب به پوست نمی نماید بر دست بماند، ولی اگر شك كند كه با بودن آنها آب به بدن می رسد یا نه یا مسح بر بشره می شود یا نه باید آنها را برطرف كند.
مسأله 301 ـ اگر پیش از وضو بداند كه در بعضی از اعضاء وضو مانعی از رسیدن آب هست وبعد از وضو شك كند كه در موقع وضو آب را به آنجا رسانده یا نه، وضوی او صحیح است.
مسأله 302 ـ اگر در بعضی از اعضاء وضو مانعی باشد كه گاهی آب به خودی خود زیر آن می رسد و گاهی نمی رسد و انسان بعد از وضو شك كند كه آب زیر آن رسیده یانه، چنانچه بداند موقع وضو ملتفت رسیدن آب به زیر آن نبوده سزاوار نیست ترك احتیاط به اعاده وضو.
مسأله 303 ـ اگر بعد از وضو چیزی كه مانع از رسیدن آب است در اعضاء وضو ببیند و نداند موقع وضو بوده یا بعد پیدا شده وضوی او صحیح است، ولی اگر بداند كه در وقت وضو ملتفت آن مانع نبوده، سزاوار نیست ترك احتیاط به اعاده وضو.
مسأله 304 ـ اگر بعد از وضو شك كند چیزی كه مانع رسیدن آب است در اعضاء وضو بوده یا نه، وضو صحیح است.
شرط اول ـ آنكه آب وضو پاك باشد.
شرط دوم ـ آنكه آب وضو مطلق باشد.
مسأله 271 ـ وضو با آب نجس و آب مضاف باطل است، اگر چه انسان نجس بودن یا مضاف بودن آن را نداند یا فراموش كرده باشد، و اگر با آن وضو نمازی هم خوانده باشد، باید آن نماز را دوباره با وضوی صحیح بخواند.
مسأله 272 ـ اگر غیر از آب گل آلود مضاف آب دیگری برای وضو ندارد چنانچه وقت نماز تنگ است باید تیمم كند و اگر وقت دارد، احتیاط واجب آن است كه صبر كند تا آب صاف شود و وضو بگیرد.
شرط سوم ـ آنكه آب وضو و فضائی كه در آن وضو می گیرد مباح باشد.
مسأله 273 ـ وضو با آب غصبی و با آبی كه معلوم نیست صاحب آن راضی است یا نه حرام و باطل است. و نیز اگر آب وضو از صورت و دستها در جای غصبی بریزد، چنانچه در غیر آنجا نتواند وضو بگیرد وضوی او باطل می باشد بلكه اگر در غیر آنجا هم بتواند وضو بگیرد صحت وضویش، محل اشكال است.
مسأله 274 ـ وضو گرفتن از حوض مدرسه ای كه انسان نمی داند آن حوض را برای همه مردم وقف كرده اند یا برای محصلین همان مدرسه، در صورتی كه معمولاً مردم از آب آن وضو بگیرند و عمل ایشان، كشف از تعمیم وقف كند اشكال ندارد.
مسأله 275 ـ كسی كه نمی خواهد در مسجدی نماز بخواند اگر نداند حوض آن را برای همه مردموقف كرده اند یا برای كسانی كه در آنجا نماز می خوانند، نمی تواند از حوض آن وضو بگیرد، ولی اگر معمولاً كسانی هم كه نمی خواهند در آنجا نماز بخوانند از حوض آن وضو می گیرند و این عملشان كاشف از تعمیم وقف باشد، می تواند از حوض آن وضو بگیرد.
مسأله 276 ـ وضو گرفتن از حوض تیمچه ها و مسافرخانه ها و مانند اینها برای كسانی كه ساكن آنجاها نیستند، در صورتی صحیح است كه معمولاً كسانی هم كه ساكن آنجاهانیستند، با آب آنها وضو بگیرند، بشرط آنكه وضو گرفتن آنها كشف از تعمیم وقف كند.
مسأله 277 ـ وضو گرفتن در نهرهای بزرگ اگر چه انسان نداند كه صاحبان آنها راضی هستند اشكال ندارد، ولی اگر صاحبان آنها از وضو گرفتن نهی كنند بلكه با احتمال عقلائی به كراهت آنها احتیاط واجب آن است كه با آب آنها وضو نگیرند.
مسأله 278 ـ اگر فراموش كند آب، غصبی است و با آن وضو بگیرد صحیح است، ولی كسی كه خودش آب را غصب كرده اگر غصبی بودن آنرا فراموش كند و وضو بگیرد گر چه حكم به بطلان وضویش نمی توان كرد، لكن احوط آن است كه به آن وضو اكتفا نكند.
شرط چهارم ـ آنكه ظرف آب وضو مباح باشد.
شرط پنجم ـ آنكه ظرف آب وضو طلا و نقره نباشد.
مسأله 279 ـ اگر آب وضو در ظرف غصبی یا طلا و نقره است و غیر از آن آب دیگری ندارد باید تیمم كند و نمی تواند با آب آنها وضو بگیرد، و اگر آب دیگری دارد چنانچه در ظرف غصبی یا طلا و نقره وضوی ارتماسی بگیرد یا با آنها آب را به صورت و دستها بریزد وضوی او باطل است، و در صورتی كه با مشت یا چیز دیگر آب را از آنها بردارد و به صورت و دستها بریزد وضوی او صحیح است.
مسأله 280 ـ احتیاط مستحب آن است، در حوضی كه مثلاً یك آجر یا یك سنگ آن غصبی است چنانچه عرفاً تصرف در آن نباشد، وضو نگیرد.
مسأله 281 ـ اگر در صحن یكی از امامان یا امامزادگان كه سابقاً قبرستان بوده حوض یا نهری بسازند، چنانچه انسان نداند كه زمین صحن را برای قبرستان وقف كرده اند، وضو گرفتن در آن حوض و نهر اشكال ندارد.
شرط ششم ـ آنكه اعضاء وضو موقع شستن و مسح كردن پاك باشد.
مسأله 282 ـ اگر پیش از تمام شدن وضو، جائی را كه شسته یا مسح كرده نجس شود، وضو صحیح است.
مسأله 283 ـ اگر غیر از اعضاء وضو جائی از بدن نجس باشد وضو صحیح است. ولی اگر مخرج را از بول یا غائط تطهیر نكرده باشد، احتیاط مستحب آن است كه اول آنرا تطهیر كند بعد وضو بگیرد.
مسأله 284 ـ اگر یكی از اعضاء وضو نجس باشد و بعد از وضو شك كند كه پیش از وضو آنجا را آب كشیده یا نه، چنانچه در موقع وضو ملتفت پاك بودن و نجس بودن آنجا نبوده سزاوار نیست ترك احتیاط به اعاده وضو و اگر می داند ملتفت بوده، یا شك دارد كه ملتفت بوده یا نه وضو صحیح است، و در هر صورت جائی را كه نجس بوده باید آب بكشد.
مسأله 285 ـ اگر در صورت یا دستها بریدگی یا زخمی است كه خون آن بند نمی آید و آب برای آن ضرر ندارد، باید در آب كر یا جاری فرو برد و قدری فشار دهد كه خون بند بیاید، بعد به دستوری كه گفته شد وضوی ارتماسی بگیرد.
شرط هفتم ـ آنكه وقت برای وضو و نماز كافی باشد.
مسأله 286 ـ هر گاه وقت به قدری تنگ است كه اگر وضو بگیرد تمام نماز یا مقداری از آن بعد از وقت خوانده می شود باید تیمم كند، ولی اگر برای وضو و تیمم یك اندازه وقت لازم است باید وضو بگیرد.
مسأله 287 ـ كسی كه در تنگی وقت نماز باید تیمم كند، اگر به قصد قربت یا برای كار مستحبی مثل خواندن قرآن وضو بگیرد صحیح است. و اگر برای خواندن آن نماز وضو بگیرد باطل است.
شرط هشتم ـ آنكه به قصد قربت یعنی برای انجام فرمان خداوند عالم وضو بگیرد، و اگر برای خنك شدن یا به قصد دیگری وضو بگیرد، باطل است.
مسأله 288 ـ لازم نیست نیت وضو را به زبان بگوید یا از قلب خود بگذراند ولی باید در تمام وضو متوجه باشد كه وضو می گیرد، به طوری كه اگر از او بپرسند چه می كنی بگوید وضو می گیرم.
شرط نهم ـ آنكه وضو را به ترتیبی كه گفته شد بجا آورد یعنی اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشوید و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح نماید و باید پای چپ را بعد از پای راست مسح كند و اگر به این ترتیب وضو نگیرد باطل است.
شرط دهم ـ آنكه كارهای وضو را پشت سر هم انجام دهد.
مسأله 289 ـ اگر بین كارهای وضو به قدری فاصله شود كه وقتی می خواهد جائی را بشوید یا مسح كند رطوبت جاهائی كه پیش از آن شسته یا مسح كرده خشك شده باشد وضو باطل است، و اگر فقط رطوبت جائی كه جلوتر از محلی است كه می خواهد بشوید یا مسح كند، خشك شده باشد مثلاً موقعی كه می خواهد دست چپ را بشوید رطوبت دست راست خشك شده باشد و صورت تر باشد، احتیاط واجب آن است كه وضو را از سر بگیرد.
مسأله 290 ـ اگر كارهای وضو را پشت سرهم به جا آورد ولی به واسطه گرمای هوا یا حرارت زیاد بدن و مانند اینها رطوبت خشك شود وضوی او صحیح است.
مسأله 291 ـ راه رفتن در بین وضو اشكال ندارد، پس اگر بعد از شستن صورت و دستها چند قدم راه برود و بعد سر و پا را مسح كند وضوی او صحیح است.
شرط یازدهم ـ آنكه شستن صورت و دستها و مسح سر و پاها را خود انسان انجام دهد و اگر دیگری او را وضو دهد، یا در رساندن آب به صورت و دستها و مسح سر و پاها به او كمك نماید، وضو باطل است.
مسأله 292 ـ كسی كه نمی تواند وضو بگیرد باید نائب بگیرد، كه او را وضو دهد. و چنانچه مزد هم بخواهد در صورتی كه بتواند باید بدهد، ولی باید خود او نیت وضو كند و با دست خود مسح نماید، و اگر نمی تواند باید نائبش دست او را بگیرد و به جای مسح او بكشد، و اگر این هم ممكن نیست باید از دست او رطوبت بگیرند و با آن رطوبت، سر و پای او را مسح كنند.
مسأله 293 ـ هر كدام از كارهای وضو را كه می تواند به تنهائی انجام دهد، نباید در آن كمك بگیرد.
شرط دوازدهم ـ آنكه استعمال آب برای او مانعی نداشته باشد.
مسأله 294 ـ كسی كه می ترسد اگر وضو بگیرد مریض شود یا اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه بماند، نباید وضو بگیرد، ولی اگر نداند كه آب برای او ضرر دارد و وضو بگیرد، اگر چه بعد بفهمد ضرر داشته وضوی او صحیح است.
مسأله 295 ـ اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمی كه وضو با آن صحیح است ضرر ندارد و بیشتر از آن ضرر دارد، باید با همان مقدار وضو بگیرد.
شرط سیزدهم ـ آنكه در اعضاء وضو مانعی از رسیدن آب نباشد.
مسأله 296 ـ اگر می داند چیزی به اعضاء وضو چسبیده ولی شك دارد كه از رسیدن آب جلوگیری می كند یا نه، باید آنرا برطرف كند یا آب را به زیر آن برساند.
مسأله 297 ـ اگر زیر ناخن چرك باشد وضو اشكال ندارد، ولی اگر ناخن را بگیرند باید برای وضو آن چرك را برطرف كنند، و نیز اگر ناخن بیشتر از معمول بلند باشد، باید چرك زیر مقداری را كه از معمول بلندتر است برطرف نمایند.
مسأله 298 ـ اگر در صورت و دستها و جلوی سر و روی پاها به واسطه سوختن یا چیز دیگر برآمدگی پیدا شود، شستن و مسح روی آن كافی است و چنانچه سوراخ شود، رساندن آب به زیر پوست لازم نیست، بلكه اگر پوست یك قسمت آن كنده شود، لازم نیست آب را به زیر قسمتی كه كنده نشده برساند، ولی چنانچه پوستی كه كنده شده گاهی به بدن می چسبد و گاهی بلند می شود، باید آنرا قطع كند یا آب را به زیر آن برساند.
مسأله 299 ـ اگر انسان شك كند كه به اعضای وضوی او چیزی چسبیده یا نه چنانچه احتمال او در نظر مردم بجا باشد مثل آنكه بعد از گل كاری شك كند گل به دست او چسبیده یا نه، باید وارسی كند، یا به قدری دست بمالد كه اطمینان پیدا كند كه اگر بوده برطرف شده یا آب به زیر آن رسیده است.
مسأله 300 ـ جائی را كه باید شست و مسح كرد هر قدر چرك باشد، اگر چرك آن مانع از رسیدن آب به بدن نباشد اشكال ندارد، و همچنین است اگر بعد از گچ كاری و مانند آن چیز سفیدی كه جلوگیری از رسیدن آب به پوست نمی نماید بر دست بماند، ولی اگر شك كند كه با بودن آنها آب به بدن می رسد یا نه یا مسح بر بشره می شود یا نه باید آنها را برطرف كند.
مسأله 301 ـ اگر پیش از وضو بداند كه در بعضی از اعضاء وضو مانعی از رسیدن آب هست وبعد از وضو شك كند كه در موقع وضو آب را به آنجا رسانده یا نه، وضوی او صحیح است.
مسأله 302 ـ اگر در بعضی از اعضاء وضو مانعی باشد كه گاهی آب به خودی خود زیر آن می رسد و گاهی نمی رسد و انسان بعد از وضو شك كند كه آب زیر آن رسیده یانه، چنانچه بداند موقع وضو ملتفت رسیدن آب به زیر آن نبوده سزاوار نیست ترك احتیاط به اعاده وضو.
مسأله 303 ـ اگر بعد از وضو چیزی كه مانع از رسیدن آب است در اعضاء وضو ببیند و نداند موقع وضو بوده یا بعد پیدا شده وضوی او صحیح است، ولی اگر بداند كه در وقت وضو ملتفت آن مانع نبوده، سزاوار نیست ترك احتیاط به اعاده وضو.
مسأله 304 ـ اگر بعد از وضو شك كند چیزی كه مانع رسیدن آب است در اعضاء وضو بوده یا نه، وضو صحیح است.